Een angstaanjagend portret van het dagelijks leven in oorlogstijd, maar ook van veerkracht en hoop

Sarajevo, lente 1992. Elke nacht werpen nationalistische bendes barricades op om zo de diverse stad in etnische enclaves op te delen. Elke ochtend duwen de bewoners – moslim, Kroaat of Serviër – de barricades opzij en gaat het leven door.

Onder deze omstandigheden richt Zora, kunstenaar en docent, zich vooral op haar familie en haar leerlingen. Haar atelier in de oude stad is haar toevluchtsoord. Maar wanneer het geweld uiteindelijk echt de overhand neemt, ziet ze in dat ze haar man en haar bejaarde moeder in veiligheid moet brengen bij haar dochter die in Engeland woont. Ervan overtuigd dat het geweld niet langer dan een paar weken zal duren, blijft ze alleen achter. Terwijl alles wat haar dierbaar is verwoest wordt en de zwarte as boven de daken dwarrelt, zullen Zora en haar vrienden op elkaar moeten vertrouwen om te overleven. Ondertussen maken ze wanhopige plannen om de stad waar ze zo van houden toch te ontvluchten.

Geïnspireerd door verhalen uit haar familie over de belegering van Sarajevo, slechts dertig jaar geleden, toont Priscilla Morris een adembenemend en angstaanjagend portret van oorlog en trauma, maar ook van veerkracht en hoop.

In de pers

‘Een ode aan het tolerante, saamhorige Sarajevo. Morris weet raak te beschrijven hoe het voelt om afgesneden te zijn van de rest van de wereld. De details laten niet alleen de ontmenselijking van oorlog zien, maar ook het gevecht daartegen.’ Trouw

‘Een lyrische, verwoestende en actuele ode aan het door oorlog verscheurde Sarajevo. Uitstekend gecomponeerd en pulserend van spanning.’ The Guardian

‘Een volkomen authentiek verhaal over de ervaring van een vrouw. Naast menselijke vriendelijkheid ligt er een sterke nadruk op de kracht van kunst: Zora’s schilderijen zijn, net als dit boek, een getuigenis van de manier waarop oorlogen komen en gaan, maar hoe kunst altijd voortleeft.’ The Sunday Times

‘Een bedachtzaam en sfeervol debuut. Een reflecterende roman over duistere tijden die ons vertelt dat het leven doorgaat, dat romances zich blijven ontwikkelen en dat menselijkheid blijft bestaan, zelfs in de meest onmenselijke tijden.’ Irish Independent