Vijf jaar geleden verloor ze haar identiteit. Niets in haar leven was meer hoe het daarvoor was op het gebied van gezondheid, relatie en ‘werkend leven in de maatschappij’. Haar leven was gestript van alles wat daarvoor herkenbaar was. Op het diepste punt aangekomen voelde ze een innerlijke richting om in stilte in de natuur te zijn. Uiteindelijk werden dit twee weken van dagelijkse bezoeken aan haar geliefde pier: waarin ze zich afstemde en telkens dezelfde vraag vanuit haar hart stelde. “Wie ben ik? Wie ben ik nou echt? Wat kom ik hier doen?’ Bewust en in stilte, uitkijkend over het water en ‘los van de wereld’ voelde ze voor het eerst de woorden en de bezieling voor de eerste kernvertelling. Ze schrijft kernvertellingen, gedichten vanuit verbinding: een samenspel tussen diep contact met haar ziel, de taal van het hart en het menszijn. Inspiratie dient zich aan vanuit... stilte, natuur en menselijke worstelingen. Leunend en rustend in eenwording met leegte, weet Mariska Menheere wat haar kern vertellen wil. In ‘Dichtbij’ geeft ze deze kernvertellingen vrij.