‘Mijn man overleed op 39-jarige leeftijd aan een hartaanval en liet mij achter met drie kleine kinderen onder de vijf jaar. Veel tijd om mijn verdriet te verwerken kreeg ik niet, want anderhalf jaar later overleed mijn jongste zoontje, drie jaar oud, door verdrinking. Het was alsof iemand mij hardhandig terugduwde in die diepe put, waaruit ik nog maar net omhoog was geklommen. Nu leek die put nog dieper en donkerder geworden. Toch is het me gelukt eruit te komen en ik heb een nieuwe liefde in mijn leven gevonden, die mijn kinderen als hun vader beschouwden. We zijn getrouwd, maar nog geen twee jaar later overleed ook hij aan een hartaanval.’ Dit is het verhaal van Mirella. Toeval? Het lot? Domme pech? Het kan iedereen overkomen. De vraag is hoe je ermee omgaat. Waar haal je de kracht vandaan als alle zekerheden onder je weggeslagen worden? Wat houdt je op de been en wat maakt het leven de moeite waard? Het was zo stil in mij is aan de ene kant een biografie en aan de andere kant een fotoboek. Dit verhaal is uniek, maar ook universeel. Het is maar een van de vele versies van rouw die er bestaan.