Bij de aanvang van het jaar 1918 leven de geallieerde troepen met de hoop dat ze aan het begin van het laatste oorlogsjaar staan. Die verwachting is gewettigd na de verovering van Passendale Ridge vorig jaar. De Duitsers gooien echter roet in het eten met een massale opmars richting Kemmelberg en de Vlaamse heuvelzone. Een aanval die ternauwernood kan afgeweerd worden door de geallieerden die noodgedwongen al de in 1917 moeizaam veroverde gebieden achter te laten. Tijdens de zomer van 1918 staan de Duitsers op een zucht van het vernietigde Ieper. Dichter zijn ze tot dan toe nooit geraakt. Eind september 1918 is hun liedje echter uitgespeeld wanneer de geallieerde troepen in één krachtig offensief de Duitsers voorgoed uit de Westhoek verjagen. Wat rest, is een hallucinant en totaal vernietigd land. Mondjesmaat trekken de eerste inwoners hun onherkenbare streek weer binnen. Wat ze er aantreffen, slaat alles. Geen steen die nog rechtop staat, niet langer bomen, niet langer huizen, geen wegen meer. Van thuis is er niet langer sprake. Ze staren wezenloos naar de totale apocalyps van de Westhoek. In het boek 1918-1924 beleven we de dag-aan-dag lotgevallen van die eerste moedige pioniers die het aandurven om hun eerste barakje op te slaan, het Westhoekland te effenen na de massale bommenoogst en de streek weer bewoonbaar te maken. Vallen en opstaan, altijd maar opnieuw. Hun getuigenissen vertellen over hun ervaringen en hun desillusies. Zo krachtig waardoor de lezer van heden datzelfde beeld nog altijd scherp voor ogen krijgt. Ieper zelf ligt er totaal afgebroken bij. Hoe de Ieperlingen er zeer tegen de zin van de regering in toch in slagen om hun oude stad weer rechtop te krijgen, toont de koppigheid en de wilskracht van onze voorouders om het leven in hun geboortestreek voort te zetten en daar alles voor op te offeren.