Na de kleffe vriendschappen van jonge meisjes komt vaak de pijnlijke breuk. Drie nieuwe romans gaan over zulke beladen meisjesvriendschappen – en de beste van de drie ook over meer dan dat.

Veel statischer is Het wolfgetal, het prozadebuut van dichter Laura van der Haar, dat tot op de helft leest alsof je door een fotoverzameling vol selfies van twee zelfingenomen vriendinnen scrollt. Op instigatie van de een, de felle Vikki, halen ze rottigheid uit. De ander, met minder bravoure, blijft naamloos. Zij is ook hier de ik-verteller. ‘Kijk jij wel eens naar je kutje?’ luidt de vraag van Vikki aan haar, aan het begin van het boek. ‘Wat lach je nou?’ Op deze toer gaat het verder. Vikki is stoer, onaangepast en wreed. Van der Haar registreert dat knap in korte, beeldende scènes, maar verliest de voortgang van het verhaal uit het oog. Vikki wordt door de herhaling steeds vervelender, waardoor je als lezer steeds minder begrijpt van wat de ik-persoon zo geweldig aan haar vindt. ‘Vikki haat alles’, heet het algauw. En Vikki claimt: ‘Het moet gewoon jij en ik blijven. Punt.’ Hoe origineel haar geest is, hoe leuk en aantrekkelijk, blijkt wel uit de briefjes die ze in de bus van de hoofdpersoon stopt: ‘Bedankt dat je net bij me was, alhoewel als je dit leest moet je „net” veranderen in „gisteren”, terwijl ik dit NU schrijf en jij „net” (voor jou écht net en voor mij NU „morgen”) waarschijnlijk ook wel weer bij me bent geweest. Of niet?! Leuk hè? Veel liefs, je Vikki.’

Ook met deze vriendschap gaat het mis, maar de spanning vloeit voortijdig weg. Van der Haar neemt te veel ruimte om alles breed uit te meten. Daarbij helpt het ook niet dat er zinsneden uit een forensisch rapport tussen de hoofdstukken door staan, waardoor je al weet wat er gaat gebeuren. Het verhaal wikkelt zich naar verwachting af, zonder, zoals bij Messud, vraagtekens te plaatsen bij deze eenzijdige weergave. Wat er met Vikki mis is en gaat, heeft veel te maken met haar moeder – zweverig en aan de drank.