De Overveense Sint Lambertus Stichting, gericht op ouderenzorg en voortgekomen uit particuliere liefdadigheids- overwegingen, vond haar einde in een conglomeraat van verzorgingshuizen. In dit traject weerspiegelt zich de ontwikkeling van de landelijke ouderenzorg. Bij de start, in het begin van de twintigste eeuw, viel de uitoefening van liefdadigheid onder kerkelijk gezag; met de invoering van de Wet op de Bejaardenoorden en de Algemene Bijstandswet in 1963 werden armen- en ouderenzorg een overheidstaak. In een wankel evenwicht tussen autonomie en afhankelijkheid kweet de stichting zich van haar zorgtaak. Tot zij zwichtte voor de overmacht.