Elke jeugd laat haar sporen na

In een waas van stil verdriet bracht Steve Aernouts het grootste deel van zijn volwassen leven door met ergens niet zijn. Dat was zijn verdedigingsfort dat hij tijdens zijn jeugd om zich heen had gebouwd. Wat een mens niet bezit, kan hij ook niet wegschenken. Dus werd een bestaan van ontoereikende zelfliefde ook zijn lot.

“Gelukkig leven we in een tijd waarin veel te leren valt over het wezen van de mens. En dat is wat ik wil doen: leren van ons verleden. Moeder en ik deden een poging om ons lot te verdringen en te vergeten, maar gelukkig was het leven ons te slim af. Vroeg of laat moest ik de ogen openen voor dat wat was.

Ik zag twee eenzame zielen die met hun pijn geen blijf wisten. Ik zag een moeder wiens trauma’s bleven sluimeren. Ik zag een weg naar vergeving, en die nam ik.
Voor ons: een moeder en haar kind.”
Steve A.