Je bent prachtig

Denk je als verlegen jongen een date te hebben met één meeslepend meisje, komen er vier opdagen. Vier exemplaren met wilde krullen en donkere ogen: zussen. Verknochte zussen, met een vaststaande rolverdeling en dynamiek onderling, hun toekomstdromen in overleg reeds keurig verdeeld.

Hello Beautiful, de tweede roman van Ann Napolitano, die in vertaling ietwat stijfjes Je bent prachtig heet, is net als Napolitano’s debuut Lieve Edward (2020) een bestseller in Amerika. Het is dan ook een alleszins smeuïge, knap opgebouwde gezinsgeschiedenis, met erin verweven allerlei verwijzingen naar de klassieker Little Women (Onder moeders vleugels) van Louisa May Alcott.

Je bent prachtig beslaat bijna veertig jaar, van 1960 tot 2008. Napolitano toont de wereld door de ogen van verschillende personages, te beginnen bij de verlegen jongen: William. Meteen in de eerste zin van het boek wordt waar het hier om gaat – familie, verbinding – op scherp gezet: ‘De eerste zes dagen van zijn leven was William Waters geen enig kind.’ Maar op de zevende dag sterft ineens zijn drie jaar oudere zusje. Vanaf dan is William een verdoemde eenling, die schutterend door het leven sluipt, beschaamd dat hij bestaat.

In het gezin Padavano, van wie de oudste dochter in de collegebanken bij William belandt, gaat het er tegengesteld aan toe. Het is een hechte, warme troep, waarin de vier meisjes Julia, Sylvie, Emeline en Cecilia leven onder de knoet van moeder Rose en haar aanbeden vrouwelijke heiligen: Catharina van Siena, Clara van Assisi, Maria Goretti en nog een heleboel meer. Hun beeltenissen hangen in de huiskamer. Julia, verliefd op William, schaamt zich ervoor, net als voor ‘de bloemetjesbank met zijn plastic hoes’. Maar William heeft nog nooit zo’n warme, rijke omgeving meegemaakt. Hij kan zijn geluk niet op als ze trouwen.

Het knappe van Napolitano is dat ze alles op een presenteerblaadje lijkt aan te reiken, maar het zo weet te draaien dat je telkens verrast wordt. Dankzij de perspectiefwisselingen en tijdsprongen ontdek je dat niets vastligt, dat alles anders loopt dan voorzien. Wat warm was kan evengoed afkoelen, dan wel bevriezen. Napolitano, die zich in Lieve Edward al een meester in zowel plot als psychologie betoonde, blinkt niet zozeer stilistisch, als wel inhoudelijk uit in het aanbrengen van nuance. Als iets eenmaal duidelijk is, hamert ze er wat te veel op, in zinnen die hompelen, wellicht ook door de vertaling: ‘Ze naaide haar leven en haar hart aan elkaar’; ‘William voelde een warmte door hem heen gaan.’

De benauwenis van eenling William is uiteindelijk niet veel groter dan de benauwenis van de gezinsleden Padavano. Net als de meisjes March in Little Women, dat ze met z’n allen keer op keer herlezen, vallen de vier zussen als kind haast samen, hun fantasieën vloeien in elkaar over. Maar vanaf de puberteit is het gedaan met de eensgezindheid: waar de een zomaar zoent met jongens, mikt de ander op een degelijke echtgenoot.

Een sterfgeval, twee geboortes, maar ook onvoorziene sleur zet de zaken op scherp. En dan blijkt iedereen, hoe verknocht ook, voor zichzelf te moeten zorgen. Je bent prachtig is een verkenning van wat verbinding tussen mensen, gezinsleden, is. Het is knap hoe Napolitano processen van herijken, afstoten en hervinden vervlecht.