Even groet de ene Nobelprijswinnaar de andere. In de zojuist vertaalde roman Voor uw liefde van de Peruaanse schrijver Maria Vargas Llosa (1936), aan wie die hoogste literaire prijs in 2010 werd toegekend, klinkt een paar keer verbazing door over het verdwijnen van ambulante verkopers van ‘emoliente’: een ‘traditionele drank, gemaakt van gerst, lijnzaad, boldoblad en paardenstaart’, zoals Vargas Llosa schrijft. Ter voorkoming van misverstanden: dat laatste is een medicinale plant.

Noch die verkopers noch de emoliente zelf spelen in het boek verder een rol. Vargas Llosa zal ze alleen genoemd hebben als een hommage aan zijn Turkse evenknie Orhan Pamuk, die de Nobelprijs al in 2006 ontving. In zijn voorlaatste roman Dat vreemde in mijn hoofd memoreert Pamuk al even nostalgisch de verdwijning van de traditionele boza-verkopers uit het straatbeeld van Istanbul. Helaas was dat niet zijn beste boek.

Ook daarin volgt Vargas Llosa hem na. Voor uw liefde kan niet in de schaduw staan van de meesterlijke romans waarmee hij ooit naam maakte: Gesprek in de kathedraal, De oorlog van het einde van de wereld, Het feest van de bok. Zeventien jaar geleden is het inmiddels dat dat laatste meesterwerk verscheen. Sindsdien is het kwakkelen en dat wordt er niet beter op nu Vargas Llosa gekozen lijkt te hebben voor het genre van de politieke moraliteit.

In zijn vorige boek De bescheiden held bezong hij de standvastigheid van mensen die zich niet laten kisten door een criminele dictatuur. In Voor uw liefde doet hij min of meer hetzelfde. Voorwerp van zijn toorn is het corrupte bewind van de Peruaanse president Alberto Fujimori, tegen wie Vargas Llosa het bij de presidentsverkiezingen van 1990 vergeefs opnam. Het slachtoffer is een eerzaam zakenman wiens carrière bijna gebroken wordt met de publicatie van seksfoto’s in een roddelblad. De kwade genius is het hoofd van de binnenlandse veiligheid onder Fujimori, volgens menigeen de ware machthebber van het land.

Het loopt allemaal goed af: met de zakenman en met de journaliste die de foto’s doorspeelde aan haar hoofdredacteur en zich na diens gewelddadige dood ontpopt als een geharnast bestrijder van het sinistere bewind. Als dit verhaal een held kent, dan is zij het. De zakenman vindt het geluk terug in de armen van zijn vrouw en haar vriendin, de echtgenote van zijn beste kameraad, exponenten van grootburgerlijke hypocrisie.

Vargas Llosa wijdt er een aantal seksscènes aan die ongetwijfeld dampend bedoeld waren, maar helaas een goede gooi doen naar de Bad Sex Award. Zelfs de erotiek is bij hem niet meer wat ze ooit was in zijn sensuele Lof van de stiefmoeder – bijna dertig jaar terug.