Het boek ‘Maaike, in het voorportaal van Kamp Westerbork’ geeft de lotgevallen weer van een boerendochter die een liefdesrelatie krijgt met een bewoner van een joods Werkkamp in het Friese Fochteloo. In het kader van de werkverschaffing waren er in de dertiger jaren van de 20e eeuw in het noorden en oosten van Nederland kampen opgericht waar werkloze westerlingen aan het werk gezet. Zij moesten heide plaggen, sloten graven, bomen kappen en allerlei andere werkzaamheden in het veld verrichten onder leiding van opzichters van de Nederlandse Heidemaatschappij. In 1942, het jaar waarin het verhaal begint, worden ruim 40 van deze kampen geconfisqueerd door de Duitse bezetter. Alle joodse jongens en mannen tussen de 16 en 60 jaar werden opgeroepen zich te melden en werden uitgezonden naar deze kampen. Zij moesten daar dezelfde werkzaamheden verrichten als de werkloze westerlingen voor hen, terwijl de meesten nog nooit een schep in de hand hadden gehad. In het begin waanden de joden zich relatief veilig in die kampen, immers: zij werden niet opgepakt om naar Duitsland te gaan. Later bleek de duivelse opzet van de nazi’s: de werkkampen waren een voorportaal van Kamp Westerbork. In de nacht van 2 op 3 oktober 19942 werden alle kampen ontruimd en werden de bewoners naar Kamp Westerbork gestuurd in het kader van gezinshereniging. Westerbork bleek een doorvoerkamp naar de vernietigingskampen in Duitsland en Polen. Slechts een handjevol overleefde de holocaust. De roman ‘Maaike’ berust deels op waargebeurde verhalen, aaneengesmeed door de auteur, die deel uitmaakt van het bestuur van de Stichting Joodse Werkkampen.