Nog geen dertig jaar oud en al gescheiden. Chic, beweren Maggies vrienden, sexy zelfs. Sneu, vindt zij het. Maggie is de hoofdpersoon van Maar verder gaat het goed met me van Monica Heisey (35). Het boek speelt gedurende het eerste jaar na haar breuk met Jon. ‘Een weinig opzienbarende scheiding’, noemt ze het laconiek. Zonder koophuis of kinderen, maar toch baalt ze flink: al haar vrienden zijn rijker en succesvoller dan zij, haar ex lijkt haar meteen vergeten. Zo begint de eerste roman van de Canadese stand up-comedian en scenarioschrijver Heisey. Het is op de markt gebracht als een parodie op haar eigen scheiding.

Maggie is sinds haar achttiende niet single geweest. Ze ontdekt een geheel nieuwe wereld, vol Tinderdates en vrijgezellenhobby’s (restorative yoga! Tarotkaarten leggen! Collages maken!). In eerste instantie lijkt haar verdriet nog oppervlakkig. Ze ergert zich omdat haar eetlust niet verdwijnt; als ze dan toch verwoest is, wil ze daar wel slanker uitkomen. Gaandeweg komt ze in een neerwaartse spiraal terecht. Ze verloedert en stuurt haar ex steeds manischere (en immer onbeantwoorde) e-mails.

Maar verder gaat het goed met me verscheen in januari in het Engels, als Really Good, Actually. Het werd een bestseller, vooral vanwege Heiseys humor. Haar stijl is ratelend, gevat, snappy, overduidelijk geïnspireerd door de manier waarop twintigers en dertigers online praten. In de onlangs verschenen Nederlandse vertaling blijft er helaas weinig tot niets van over. ‘Hoe phase’ wordt bijvoorbeeld ‘sletterige fase’. Hoe phase is internetjargon, de ironische ondertoon zal voor veel jonge mensen evident zijn. In het Nederlands mist die connotatie. De roman is bovendien doorspekt met niche referenties. Wat is bijvoorbeeld een ‘Jimmy Buffett sluts’-dresscode? (Dit refereert aan de door Jimmy Buffet opgerichte restaurant- en hotelketen Margaritaville; grappige kitsch voor Amerikanen, in Nederland ondoorgrondelijk).

In het Engels is Really Good, Actually een trefzekere satire op de vertwijfelde stedelijke jongvolwassene. ‘The only activity that has ever really interested me is sitting around with my friends in flattering lighting, eating food and talking about who wanted to kiss us, and what we were wearing when they did.’ Au. Heisey is een getalenteerd komisch schrijver, bijvoorbeeld wanneer ze de draak steekt met caloriebewuste marketing: ‘Yogurt that claimed to provide an experience as delicious and indulgent as lime cheesecake’. Maggie concludeert dat die beloftes nooit uitkomen: ‘Every time I ate a dessert-themed yogurt, I felt like a stupid little bitch.’ De vertaling naar ‘domme trut’ mist Heiseys zelfspot, wat Maggie inderdaad nogal truttig maakt.

Strandhuis

Heiseys luchtige toon biedt een succesvol tegenwicht aan haar zware onderwerp, want het boek bestaat niet slechts uit grappen. Heisey beschrijft nietsontziend hoe het is als de grond onder je voeten wegvalt, voor hoeveel onzekerheid dat zorgt. Als Maggie de goeiige Simon, ook pas kort single, ontmoet, beschouwt ze zijn interesse in haar als een karakterzwakte. Ze verwijt hem: ‘Ik heb je ex opgezocht en ze is zo dun. […] Dus wat doe je met míj’. Ze saboteert haar band met Simon, maar in de nasleep begint ze zichzelf eindelijk toe te staan om rust in haar nieuwe leven te vinden – die romantiek komt heus wel weer.

Het boek zal voor oudere lezers soms raadselachtig zijn, maar voor hen schrijft Heisey niet. Aan The Guardian legde ze uit dat het in de media bij scheidingen altijd over (veel) oudere mensen gaat. Daar herkende ze haar eigen situatie niet in: zij had nauwelijks een inboedel te verdelen, maar schaamde zich vooral over het vroege falen van haar huwelijk. Ze schreef hierover het boek dat ze zelf had willen lezen. Het parodieert bovenal het stereotype van de post-breakup glow-up, de vrouw die zichzelf als vrijgezel herontdekt. Denk aan Elle Woods in Legally Blonde, of de hoofdpersonen van The Holiday. ‘In de film ga je, als je gaat scheiden, op de grond liggen en word je dronken, en dan krabbel je overeind met je omslagdoek en leer je weer van jezelf te houden in een strandhuis […].’ Maggies verhaal is rommeliger, maar des te herkenbaarder: een hart onder de riem.