Littekens

Zestien jaar na haar laatste jeugdroman is Anke de Vries (1936) terug, in het genre waarmee ze beroemd werd bij een generatie jongeren die inmiddels volwassen is. Anke de Vries – de schrijfster van het beroemde kindermisbruikboek Blauwe plekken (1992).

Voor wie zo’n sociaal drama annex verhaal-met-moraal verwacht van het al even emotioneel getitelde Littekens: slechts deels. Maar het ligt meer in de lijn van een sterkere tendens in De Vries’ oeuvre, namelijk detectiveverhalen, zoals Het geheim van Mories Besjoer (1975) en Belledonne kamer 16 (1977) waren. Het nieuwe boek is een combinatie van meerdere lijnen uit haar oeuvre, maar geen geslaagde.

Littekens verhaalt over twee jongeren, de Nederlandse Paul en de Franse Clara, wier levens verknoopt raken in een Frans dorpje. Wat hun ten diepste bindt zijn littekens: Paul is na ziekte op louterende fietsreis naar het Rhônedal, Clara kampt met een schuldgevoel over een kind dat zij babysitte toen het spoorloos verdween. Daar komt nog bij dat Paul hoort dat een oude man bij wie hij onderweg logeerde, kort nadien is overleden – onder verdachte omstandigheden. Dat leidt tot een aardig misdaadverhaal, al duurt het lang voordat De Vries op die lijn uitkomt. Tot die tijd zwalkt het verhaal, tussen mysteries en een opbloeiende puberliefde, afgewisseld met eigenaardig keuvelige, melodramatische en toeristische terzijdes. Daarbij stoort het dat De Vries nooit de scherpste stilist was en haar redacteur nu niet streng genoeg: de taal in Littekens is meer dan een enkele keer oubollig. ‘Clara hield haar pas in en stond in tweestrijd’, staat al op de eerste bladzijde. En dan ondertussen wel op een iPod naar Stromae luisteren.

Een spannend verhaal over hedendaagse pubers, met een moreel kantje (met vooroordelen over de misdaden kom je bedrogen uit) – dat had vintage De Vries kunnen zijn, maar de uitwerking stelt teleur.