Naargelang de avond in café De Kauw vorderde, stommelden er almaar meer hoofden naar binnen en voor je het wist stond iedereen schouder aan schouder, heen en weer deinend met enkel de toog als boei. In de lucht vocht nevel met zweet en naast je slurpte iemand een restantje Long Island Iced Tea van tussen de smeltende ijsblokjes. Straks zou er tegen wil en dank gedanst worden, ook al kleefde de vloer al weken van het bier. ‘Het wordt ne lange nacht,’ zei Visse, ‘waarvan morgen niets meer overblijft.’ Drie jaar lang schuimde Frederik Willem Daem de ene na de andere kroeg af om er te schrijven tot sluitingstijd. Uit deze ervaringen en in deze wereld schiep hij zijn roman Tekens van leven. In De Kauw kwam alles samen, hier zocht hij zijn toevlucht, wachtend op wat was en wat nog komen moest, terwijl het café zijn eigen verlies verwerkte. Na zijn veelgeprezen verhalenbundel Zelfs de vogels vallen toont Frederik Willem Daem met Tekens van leven dat hij aan eigenzinnigheid niets heeft ingeboet. Zijn debuutroman is een fonkelend boek over verslaving, onthechting en reclame en leest als een intellectuele roes waaruit je niet snel ontnuchtert.