Beste Broers

Het cliché van de egocentrische ouders die geen tijd hebben voor hun kinderen

Jowi Schmitz Met Beste broers schreef ze een mooie jeugdroman over de liefde in al haar verschillende vormen. Tussen een opa en een oma, tussen ouders en hun kinderen, tussen die kinderen onderling.

‘Er waren eens twee broertjes die naar een boerderij verhuisden’, begint oma te vertellen. ‘Ze hadden een rare familie, met allemaal eigenzinnige types.’ Dit citaat uit Beste broers van Jowi Schmitz van het verhaal goed samen. Raf en Robbie gaan met hun ouders inwonen bij opa en oma op een oude boerderij met een bakhuis en een bietenkelder.

Opa en oma kunnen zo een handje meehelpen in de opvoeding. Dat is prettig, want het gaat niet goed tussen vader en moeder, die maken veel ruzie. Moeder werkt veel te veel en vader is naar zichzelf op zoek. De onzekere Raf van negen heeft het er moeilijk mee, zijn broertje Robbie met wie hij al zijn dagen doorbrengt, heeft de vergevingsgezindheid die hoort bij kleuters, wat in bepaalde scènes mooi schrijnend doorwerkt.

Het is een cliché, egocentrische ouders die geen tijd hebben voor hun kinderen, en het verhaal is er dik mee belegd, maar Schmitz beschrijft de familieperikelen op een liefdevolle manier, waardoor haar jeugdroman vooral een warm verhaal is over bij elkaar horen.

Dat komt ook omdat Schmitz veel aandacht schenkt aan huis-tuin-en-keuken-momenten in het leven van de broertjes. Raf is bang voor de eerste dag op zijn nieuwe school, maar krijgt een mooi zaklampje van een meisje uit zijn klas. Robbie laat een prachtige tekening zien aan zijn oma. Er wordt appeltaart gegeten en op de kermis krijgen ze een suikerspin. De ruziënde ouders verdwijnen dan even naar de achtergrond.

Schmitz bouwt de omgeving trefzeker op in zorgvuldig beschrijvende zinnen. Je bent als lezer even op een boerderij, op een erf van waaruit je paarden kan zien die zich in de schemering aftekenen als schimmen.

Liefdevol gezin
Door de geborgenheid van het alledaagse leven voelt de verwaarlozing die de kinderen meemaken niet al te dramatisch. Ook al wordt die door Schmitz wel vaak erg expliciet benoemd. Het is een liefdevol gezin, het komt wel goed, denk je als lezer.

Oma ruikt naar koekjes en is lief en begrijpend, opa is er zo een die weinig zegt en vanbinnen lacht. Als de kinderen niet kunnen slapen mogen ze met hem mee het bos in waar hij aan een toren bouwt om samen met oma naar een komeet te kijken die maar eens in de 75 jaar langskomt. Raf hoopt dat zijn ouders hun liefde hervinden en dan net zo worden.

De illustraties die Chuck Groenink verzorgde onderstrepen de warmte in het verhaal. Zachte, volle kleuren waarbij hij met licht een gloed over de gebeurtenissen legt. Vooral die waar Raf en Robbie hand in hand kijken naar de verlichte houten toren van opa in het bos is magisch.

Jowi Schmitz schreef met Beste broers een mooie jeugdroman over de liefde in al haar verschillende vormen. De sleets geraakte liefde tussen een vader en een moeder die moeten beslissen of ze samen verder willen of niet. De doorgewinterde liefde tussen een opa en een oma die elkaar niet los willen laten terwijl het leven ze daar steeds meer toe lijkt te dwingen. De liefde van twee kinderen voor hun ouders en grootouders. En de sterke band tussen twee beste broers die zich dapper staande houden.

08-10-2021 Aukelien Weverling