Wat waren de Groenevelds voor mensen? Het bleken stijfkoppen te zijn. Snel op de tenen getrapt, niet willen buigen, de ander moest de eerste stap zetten. Geen wonder dat die familie vergeven bleek van de ruzies en vetes. Want: Een Echte Groeneveld is onbuigzaam! Dat is dan ook de titel van het boek dat Gerrit Wolters (1945) met veel passie schreef nadat hij in 2009 werd gegrepen door dat speciale nieuwsgierigheidsvirus: alles van je voorouders willen weten. Met als gevolg een bijna tien jaar durende journalistieke speurtocht naar de Groningse wortels van een raadselachtige familietak. Hij kwam terecht in een boeiende familiegeschiedenis vol welstand. De Groenevelds bleken te behoren tot de rijkere graanbaronnen en veeboeren van Groningen. Het geld klotste ooit tegen de hooizolder op. Om dat bezit veilig te stellen was een neef-nichthuwelijk geen enkel probleem (want neef en nicht vrijt licht). Wel een probleem was de verboden liefde tussen de buurkinderen ‘Romeo’ van Maar en ‘Julia’ Groeneveld. Waar zijn al die bezittingen gebleven? En hoe kwamen de Groenevelds rond 1900 in Rheine terecht om daar als een soort astarbeider in de Duitse textielindustrie te gaan werken? En welke Groeneveld had zijn kapitale boerderij ‘verzopen’? Vanwaar die teloorgang? Nog een raadsel dat moest worden opgelost: welke merkwaardige ziekte teistert de Groeneveldfamilie al vele decennia? Drie zussen Groeneveld waren jarenlang aan bed en stoel gekluisterd. Wat mankeerde hen? Niemand die het wist. En wie was de onbekende vader van ‘oplopertje’ Martinus Groeneveld? De familie wist het niet of zweeg, terwijl ‘heel’ Woltersum wel wist wie hij was. Tegenwoordig ligt Woltersum er vredig bij onder de rook van Groningen. Het doet denken aan Het Dorp van Wim Sonneveld: het tuinpad van mijn overgrootvader ligt er nog precies zo. Er wonen maar 300 mensen. En geen enkele Groeneveld meer. Zo heerlijk rustig.…