Het is 1975. De Leidse Hervormde Diaconie staat op het punt Huiszittenhuis, Armenbakkerij en Graanmagazijn voor den Armen te verlaten, het imposante gebouw aan de Oude Rijn van waaruit zij sinds 1582 een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de armenzorg, woonzorg, en recenter ook de kinderzorg en het maatschappelijk werk in Leiden. Al die eeuwen heeft de Diaconie zich weten aan te passen aan de veranderende tijden, maar nu lijkt haar rol volledig uitgespeeld en verzucht haar voorzitter dat de Diaconie in de kou staat. Vrouwe Barmhartigheid in de kou vertelt hoe de vanouds vertrouwde Hervormde Diaconie na 1945 zichzelf als het ware opnieuw moest uitvinden. Het plaatst dit proces in het licht van de uitdijende sociale voorzieningen, de toenemende rol van de overheid en de maatschappelijke veranderingen in de naoorlogse jaren. Maar het is niet het verhaal van een voorgoed verdwenen eeuwenoud instituut, want de diakenen van de jaren ’60 en ’70 wisten het fundament te leggen voor een nieuwe, eigentijdse Diaconie die in de jaren ’80 vorm kreeg in Diaconaal Centrum De Bakkerij. De geschiedenis van de Leidse Hervormde Diaconie is exemplarisch voor wat er met veel diaconieën in Nederland gebeurde in die tijd en daarmee meer dan alleen een Leidse geschiedenis. Peterhans van den Broek (Zaltbommel, 1946) studeerde geneeskunde in Leiden, promoveerde in 1985 en werd internist/infectioloog. Hij was bijna 35 jaar werkzaam op de afdeling Infectieziekten van het AZL/LUMC. Van 1986 tot 2001 was hij voorzitter van de Leidse Hervormde Diaconie. In die periode werkte hij, samen met diaconaal predikant Anton Dronkers, aan het verder uitbouwen van Diaconaal Centrum De Bakkerij aan de Oude Rijn in Leiden en het opzetten van hulpverlenende organisaties, zoals Stichting Gezondheidszorg Illegalen Leiden, het Sociaal Pension, Exodus Leiden en Stichting Uitgeprocedeerde Vluchtelingen. Van 2017 tot 2022 was hij weer voorzitter, nu van de Diaconie van de Protestantse gemeente te Leiden.