De elegante dame met het hondje is een huurmoordenaar

Thriller De thriller die Pierre Lemaitre in 1985 schreef is nu eindelijk uitgegeven. Het serpent blijkt een prachtig en welkom cadeau voor de lezer.

Nee, een nieuwe thriller hoeven we van Pierre Lemaitre (Parijs, 1951) niet meer te verwachten. Dat schrijft de Fransman in het voorwoord van Het serpent, een thriller die hij in 1985 schreef, nooit naar een uitgever stuurde, en die nu alsnog is verschenen. Lemaitre, die internationale faam verwierf als schrijver van een serie inktzwarte thrillers rond commandant Camille Verhoeven, is sinds 2013 in de ban van een groot, historisch romanproject. Eerst publiceerde hij een trilogie over Frankrijk in het interbellum (waarvan het eerste deel, Tot ziens daarboven, met de Prix Goncourt werd bekroond), en eerder dit jaar verscheen Le Grand Monde, wéér een vuistdikke roman die het begin belooft te zijn van een reeks boeken over het naoorlogse Frankrijk.

Maar nu verrast hij dus met Het serpent. Lemaitre schreef dit boek ruim twee decennia voordat hij zijn eerste boek publiceerde, Irene, het eerste van zijn vijf Verhoeven-boeken. Kort na de voltooiing begon er een moeilijke periode in zijn leven, schrijft Lemaitre in zijn voorwoord, en toen die lastige periode achter hem lag ‘was niets meer hetzelfde’.

Meedogenloze dader
Hoofdpersoon van Het serpent is een onwaarschijnlijke huurmoordenaar: de elegante, immer goedgeklede 63-jarige Mathilde. Niemand die zelfs maar vermoedt dat deze alleenstaande dame met haar hondje de meedogenloze dader is die met wapens van het zwaarste kaliber vuistgrote gaten in slachtoffers schiet.

Jarenlang heeft Mathilde onberispelijk werk geleverd, maar nu begint ze oud te worden en haar grip op de werkelijkheid te verliezen. Ze houdt zich meer aan afgesproken protocollen en begint spoken te zien. Haar opdrachtgever maakt zich zorgen en wil haar uit de weg ruimen.

Het serpent is net zo verrukkelijk wreed, net zo geestig en net zo heerlijk geschreven als de latere misdaadromans van Lemaitre. Ook deze eerste roman staat vol knisperende zinnen als: ‘In de woning van mensen die recentelijk zijn overleden heerst een bijzonder stilte, een trage en zware onbeweeglijkheid die je alleen dáár tegenkomt, die je misschien wel zelf meebrengt.’

Wat Het serpent prettig anders maakt: het boek speelt in een tijd zonder mobiele telefoons, sociale media, DNA en andere verworvenheden die nu in thrillers vaak zo’n grote rol spelen. Als Mathilde een ansichtkaart ontvangt weet ze dat in een bepaalde telefooncel een briefje met een instructie voor haar klaar ligt.

Een onverwacht en welkom cadeau, deze eerste roman van Pierre Lemaitre. Tegelijk roept het de vraag op wat er na Het serpent in hemelsnaam is gebeurd dat hij pas twintig jaar later, op zijn 55ste, weer ging schrijven. Hoeveel mooie boeken had hij in de tussenliggende jaren niet kunnen schrijven?

26-08-2022 Arjen Ribbens