Huiselijke horror is de speciali- teit van Esther Verhoef en ze wordt er steeds bedrevener in. In Lieve mama vormen Helen en Werner met hun drie kinderen een welgesteld gezin. Hij beheert een aantal succesvolle restaurants en zij werkt als verpleegkundige. Oudste dochter Sara is vaak een heks en Werner is soms afstandelijk, maar al met al vindt Helen dat ze niet te hard mag klagen.

Dan jaagt Verhoef, zoals ze dat gewoon is, de wolven naar binnen. In dit geval heten ze Ralf, een tobbende en ten diepste sympathieke criminele puber, en Brian, een onsympathieke hufter en een vriend van Ralf. Terwijl Ralf op de uitkijk staat te wachten tot Brian het gelukkige gezin heeft beroofd, doorbreekt Verhoef bruut het verwachtingspatroon van de lezer. Ook een beschaafd en welgesteld gezin handelt in nood soms impulsief en ondoordacht en tot verbijstering van Helen en Werner zelf komen zij er met relatief weinig kleerscheuren vanaf terwijl Brian in zijn eigen bloed is gestikt in hun keuken. Tot hun afgrijzen beseffen Helen en Werner na enig nadenken bovendien dat 112 bellen misschien niet het beste idee is.

In Lieve mama doorbreekt Verhoef (1968) kundig het verwachtingspatroon van de lezer. Dat er een lijk weggewerkt moet worden, is geen verrassing. Maar wel dat Helen en Werner dat slimmer aanpakken dan je zou verwachten en dat alles dan toch nog misgaat op weer een heel andere manier dan gedacht. De fantasie van Verhoef begint zieke vormen aan te nemen en dat is hier uiteraard een compliment.