In Na de vlakte verruilt Willem Thies het woeste, kale landschap uit Toendra voor een levendige, gastvrijere omgeving. Ingetogen legt hij in zijn gedichten sluipende veranderingen bloot. Een moeder schraapt het gras uit de groeven tussen de tegels, een rug wordt door de zon met sproeten bespat, een gazon transformeert in een groen leger lanspunten. Ook de dichter zelf is in metamorfose: hij tast de liefde af, en geeft zich - tegenstribbelend - over aan de ander.