Het blijft modderen met Europa. De instellingen in Brussel slagen er maar niet in om de mensen te inspireren, te charmeren of te raken. Europa sukkelt van crisis naar crisis en zweeft ver boven de hoofden van de burgers. Steeds sterker dringt zich de vraag op wat Europa is en wat het zou kunnen zijn. David Van Reybrouck en Peter Vermeersch zochten naar een antwoord; ze vroegen tweeënvijftig dichters uit alle Europese landen om over het lot dat ons Europeanen samenbindt te dichten. Van alle aangeleverde poëzie maakten ze één lang gedicht: een poëtische grondwet die níet is gemaakt in opdracht van de Europese Commissie en geen poging is tot het ultieme compromis. Het is politiek in andere, opwindende zin: het maakt van Europa resoluut opnieuw een bron van artistieke inspiratie, creativiteit en culturele samenwerking buiten de instellingen om. Europa wordt het onderwerp van een lang en mooi gesprek tussen de betrokken dichters. Ze omarmen de paradox: ze zijn vrolijk en zingen – en ze lijden.