Betty is een roman over de meisjesjaren van de moeder van de schrijfster en over het gezin waarin ze opgroeit, gesitueerd in de heuvels van zuidoost Ohio. Betty heeft een blanke moeder en een Cherokee-vader, en door een genetische speling van het lot lijkt Betty veel meer op haar vader en is dus veel ‘Indiaanser’ dan haar broers en zusters. En dat wordt haar al snel ingepeperd, in eerste instantie door de buren van het huis waar de uitgebreide familie haar intrek neemt. Later op school, waar ze niet alleen door medeleerlingen maar ook door de leerkrachten eindeloze reeksen vernederingen en ostracisme moet doorstaan. En zelfs door haar onevenwichtige moeder, die moeilijk weet te verhullen dat ze haar als een buitenbeentje beschouwt.

Het gezin wordt getroffen door een reeks drama’s, van dodelijke ongelukken tot brandstichting tot zelfmoord. Het meest dramatisch is echter de gruwelijke reeks incest-gevallen die als een erfelijke plaag door het boek woekert. Betty wordt er al op haar negende mee geconfronteerd, als haar getroebleerde moeder haar vertelt dat zij zelf op die leeftijd door haar moeder naar het bed werd gedragen waar haar vader lag te wachten om haar te misbruiken.

Intieme band

Het tekent voorgoed haar karakter, ze is in dit boek veel liefdelozer en ook afweziger dan haar man, het door de auteur het best ingekleurde personage, die van alle kinderen juist met Betty (zijn ‘Kleine Indiaan’) een intieme band cultiveert.

McDaniel verhoogt op een sluwe manier de impact van al deze gruwelen door ze in te bedden in lange, schijnbaar onschuldige passages met beschrijvingen van de spelletjes en ander getut van de kinderen.

Betty beseft al jong dat ‘er altijd een wolk zou hangen voor de zon die over me scheen’ en de auteur speelt een boeiend spel met de verwachtingen als op het eind juist zij, en haar gehandicapte broertje Lint, als enigen overeind zijn gebleven.

Melodrama en sentimentaliteit liggen nog al eens op de loer in dit boek en ook in dit geval had de roman aan kracht gewonnen als aan het dictum ‘waargebeurd is geen excuus’ gehoor was gegeven. Vooral die talloze passages waarin Betty’s vader de Cherokee-mythologie aan zijn ‘Kleine Indiaan’ doorgeeft zijn nodeloos lang en doen enigszins afbreuk aan wat verder een sfeervol en soms ontroerend boek is, het portret van een sterke vrouw.