Heidens altaar is de tweede verhalenbundel van de Belgische schrijver Ulises Segura, een verteller pur sang in de traditie van het Vlaamse magisch realisme. Al zijn verhalen spelen zich af aan een rand of in een marge – een vervreemdend niemandsland waar Segura ons met meesterhand in laat verdwalen. Het ene moment is de vertrouwde werkelijkheid er nog, het volgende niet meer. Waar lag de grens? Waar ging de wereld over in een onheilspellend droomlandschap waarin Segura’s eenzame protagonisten zich met ons een weg proberen te banen? ‘Door onoplettendheid en zo’n deuntje dat hem de nacht voordien bijzonder weinig slaap had gegund, reed Ray Colombatto om kwart voor acht ’s ochtends dwars door een ceffyl heen.’ We lezen deze openingszin van het verhaal ‘De grootte van een duimspijker’, en niet veel later heeft Segura ons een ambiance binnengeleid die wordt bevolkt door fabeldieren, freaks en sprekend speelgoed, en we dolen met zijn personages mee. Ziedaar de magie van een geboren schrijver, die de lezer in een onderkoelde, onnadrukkelijke stijl van zijn unieke eigen literaire werkelijkheid blijft overtuigen. Ulises Segura debuteerde bij In de Knipscheer met de verhalenbundel De mooie mond van Bobby Cespedes, de eerste uitgave in de Extaze-reeks. De bundel werd genomineerd voor de ANV Debutantenprijs in 2017. Ulises Segura (1973) groeide op in een arbeiderswijk in Aalst als kind van ouders met zowel Franse als Spaanse roots. Zijn vader vertelde hem in zijn jeugd veelvuldig sterke verhalen, een orale traditie die al langer in de familie leefde en die Ulises er rond zijn vijfendertigste toe bracht zijn eigen vorm van tall tales te bedenken en verwoorden. Om zijn werkende bestaan als jurist duidelijk te scheiden van zijn literaire aspiraties, koos hij vanaf zijn eerste fantasierijke zinnen voor een pseudoniem (Ulises is een Spaanse voornaam, de Segura een rivier in het zuidoosten van Spanje) – net zoals Belcampo dat ooit deed, de schrijvende arts die naast Mishima, Boelgakov en J.M.A. Biesheuvel tot Segura’s literaire voorbeelden behoort. Over De mooie mond van Bobby Cespedes: «Als correctie op al die goed doortimmerde, kritische, psychologisch verantwoorde bouwsels van tegenwoordig laten ze de andere, meer verrassende, onduidelijker kant van de realiteit zien.» – Rob Schouten in Trouw «Een zeer trefzekere stijl met intrigerende beelden. Zijn verhalen zijn het bredere publiek waard.» – Jan-Hendrik Bakker in Den Haag Centraal