In het Scheveningen van de vroege jaren dertig lijkt niemand op de kleine Eva. Mensen voelen aan haar haar of vragen of haar kleur soms afgeeft. Haar adoptieouders benadrukken dat ze een van hen is als ze gepest wordt, maar niet iedereen denkt daar zo over. En zelfs nu nog, nu ze oud is en de tijden zijn veranderd, is kleur nog steeds een beladen onderwerp. Harriët Duurvoort tekende het levensverhaal van haar moeder (1928) op en loodst via haar verhaal de lezer door bijna een eeuw Nederlandse geschiedenis. De dochter gaat over de pijn van migratie, liefde en beklemmende, soms verlammende loyaliteit. En over de zoektocht naar identiteit wanneer adoptie de lijnen met het verleden heeft afgesneden en onvindbaar gemaakt.