Oblomov staat te boek als het schoolvoorbeeld van de vadsige Rus die altijd op de divan ligt, een symbool voor de onbeweeglijke Russische maatschappij. Maar eigenlijk heeft Oblomov een druk leven. Hij voelt alleen weerzin als van hem wordt verwacht dat hij zich druk maakt over dingen waar iedereen zich druk over maakt. Hij vindt zijn hospita, het eten dat zij kookt en haar – deels door hem verwekte – kinderen veel interessanter dan buitenlandse politiek. Oblomov is het toonbeeld van veelzijdig meesterschap: alleen Gontsjarov kan beschrijven hoe het steeds moeilijker wordt een ongeopende, op de schoorsteenmantel gezette brief open te maken.