Ook in Wachtkamers van Saskia Stehouwer zijn de beelden soms niet adequaat. Wat moet ik ruiken bij ‘de geur van natte spinazie’? Staat de groente in de regen op het veld, of ligt ze warm in de pan? Dat lijken flauwe huis-, tuin- en keukenvragen, maar ze passen heel goed bij de tamelijk huishoudelijke poëzie van Stehouwer. Haar bundel staat vol sympathieke gedichten, maar ik las die zoals ik andermans fotoalbum bekijk. Vrijblijvend dus. Ook bij Stehouwer ontbreekt soms een scherpe focus. Bijvoorbeeld in het gedicht ‘Rupsband’. Grammaticaal zijn in de achttien regels daarvan dertien onderwerpen opeenvolgend in actie. In proza is zo’n perspectivische chaos verwoestend – in poëzie niet minder.

Maar dit is een uitzonderlijk voorbeeld. In veel andere gedichten neemt het alledaags gebekte parlando van Saskia Stehouwer de lezer aan de hand. En soms is er een stevige greep, zoals in het openingscouplet van ‘Boodschappen’: áls je het been van een paard mag strekken / als je door het haar van een cello strijkt / voel dan dat je ver van huis bent / en dat dit de brieven zijn van je familie’. Dat raakt.