Wandelen door prachtige natuur en naar onbekende musea

WandelboekenNRC recenseert uiteenlopende wandelboeken. Deze keer: wandelen achter duinen, in het Gooi en door prachtig landschap naar onbekende musea.

Drukte in het fraaie Gooi en op de Vecht
Bij elk nieuw boek van uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig wordt de wereld toch weer een stukje mooier, weten wandelboekenfans. Wandelen in Gooi en Vechtstreek is de nieuwste loot aan de al stam en behandelt een breed gebied rond Hilversum, grofweg vanaf Muiden in het noordwesten tot in het oosten Laren en Blaricum.

De eerste wandeling (15,5 kilometer): ‘Hoorneboegse Heide en Zonnestraal’. Bij dat laatste woord gaat bij mij nog geen lampje branden – des te leuker. De route voert door fraaie heidevelden, nog net mooi paars – helaas wel met meerdere hondeneigenaren die zich blijkbaar niet kunnen voorstellen dat niet elke wandelaar gediend is van het op zich af zien stormen van een hond met wijd open bek vol tanden, zeker niet in het geval van blote benen.

Verkoeling volgt in bos met mooie beukenlanen. Een prachtig extraatje is de (optionele) lus door Landgoed Zonnestraal, alwaar je je kunt vergapen aan architectonische hoogstandjes met wit, staal en veel glas, ooit voor tbc-patiënten ontworpen door architect Jan Duiker. Sla dit rondje niet over, waarschuwen de auteurs, en ze hebben gelijk: eeuwig zonde als je dit stuk (4,5 kilometer, ook prima los te lopen) laat liggen. In een van de schitterende gebouwen zit nu Brasserie Zonnestraal, ideale stop voor een lunch.

De routebeschrijving is zo goed als foutloos, al was het nog mooier geweest als die enkele twijfelmomenten er niet geweest waren – maar dit exemplaar is vers van de pers en deze uitgeverij zorgt continu voor updates als wandelaars onjuistheden of een veranderde situatie constateren, is de ervaring. De digitale kaartjes via de QR-code werken in twijfelgevallen overigens fantastisch. En misschien was het sowieso slimmer geweest als ik meer op de gekleurde paaltjes had gelet die aan het begin van de beschrijving handig op een rij staan, dan telkens de uitgeschreven tekst minutieus te volgen.

De tweede route (10,5 kilometer) betreft als enige geen rondwandeling maar gaat van A naar B – meestal een onhandig concept, behalve wanneer het begin- en eindpunt een station betreft, zoals in het geval van Breukelen en Maarssen. Kende ik Breukelen enkel van die lelijke Chinees langs de A2, dit boek overtuigde me ervan dat dit geenszins exemplarisch was voor het dorp áchter het wegrestaurant.

De proef op de som dus maar. Een prachtig stukje Gooi is dit zeker, met uiteraard de Vecht als verbindende parel kronkelend door het landschap, maar wel jammer dat zowel begin- als eindpunt even doorbijten is. Beide dorpjes hebben een merkwaardige ligging ten opzichte van het station: dat ligt aan de overkant van het Amsterdam-Rijnkanaal en dat betekent vanuit de trein eerst een heel stuk kaarsrecht langs de kade, de brug over, om dan datzelfde eind weer terug te moeten lopen alvorens je eindelijk het dorp in kwestie betreedt. Bij Maarssen exact hetzelfde verhaal, maar dan om vanuit het dorp de trein terug te bereiken. Beide tippels van en naar het station zijn ruim anderhalve kilometer lang; een kilometer is altijd al langer dan je wandelend denkt, laat staan als het een rotstuk betreft dat je enkel moet afleggen om op een mooi stuk (c.q. het eindpunt) te kómen. Beter was misschien geweest hier geen (soort van) NS-wandeling van te maken, maar een langere wandeling van Maarssen terug naar Breukelen, of twee aparte wandelingen.

Neemt niet weg dat dit alle overige kilometers een fraaie route was (met als enige dissonant een foto bij de tekst van een wandelaar die precies de verkeerde kant oploopt: verwarrend), langs schitterende buitenplaatsen aan de Vecht – waar het een stuk beter kijken naar is dan naar de opzichtige patserboten, waar er hier in dat altijd drukke Gooi nogal veel van varen.

16-09-2022 Saskia van Loenen