Als het waar is dat alle poëzie begint bij taalgevoel, muziek, verbeeldingskracht en onschuld, zoals Gerrit Komrij ooit zei, dan is Hans Hagens nieuwste boek poëzie. Daarin lijkt Yuna’s maan, zoals de titel luidt, op De dans van de drummers (2003), de raamvertelling waarmee Hagen een Gouden Griffel won en waarover de jury schreef dat het leest als een muziekstuk.

Muziek zit ook in Yuna’s maan, letterlijk en figuurlijk. Hagen laat zijn zinnen heerlijk dansen. Schijnbaar terloops verwerkt hij er alliteraties, klinkerrijm en herhalingen in. Soms klinken ze wat gekunsteld. Bij de zin ‘schapen renden ruisend rond in de stal’ is het lastig je een voorstelling te maken. Maar dat vergeet je zodra Hagen de maan laat opkomen ‘op de rand van het golvende water’, of als ‘een bol van licht aan de hemel’, verbeeldingsvol geïllustreerd door Martijn van der Linden die steeds beter wordt. Daarnaast componeerde Floor Minnaert betoverende melodieën bij de versjes en liedteksten bij Hagens sprookjesachtige verhaal.

In dat verhaal – te beluisteren op de bijgevoegde cd – wacht Yuna met haar oma ergens op een eiland op de terugkomst van de Doria, het vermiste vissersschip van Yuna’s opa. De kleine eilandgemeenschap maakt zich zorgen. Vooral Yuna’s oma, die zwijgt sinds haar man weg is. Ze wil zelfs niet de nacht van de volle maan vieren door de dorpelingen een verhaal te vertellen op de zwarte steen. Als ze Yuna vraagt haar rol als verteller over te nemen, slaat de twijfel bij het meisje toe. Totdat in het diepst van de nacht een vreemdeling die ‘het licht van de maan volgt’ haar het geheim van de vertelkunst onthult.

Dat geheim ligt besloten in het einde én in de verbeeldingskracht die alles mogelijk maakt. Zolang je maar luistert naar je dromen. En zo lang je voor dat wat je je verbeeldt maar de juiste woorden en toon weet te vinden. Hans Hagen is daarin goed geslaagd. Dat komt omdat hij eigenlijk een dichter is.