Deze zachte witte kamer

Ook Deze zachte witte kamer van Runa Svetlikova lijkt de echo van een eerder meesterwerk. In de aantekeningen achter in haar bundel meldt de dichter echter dat ze Totaal witte kamer van Gerrit Kouwenaar niet gelezen heeft. Lezing van haar debuutbundel wekt ook geen reminiscentie aan Kouwenaars oeuvre.

Svetlikova’s gedichten zijn persoonlijk in iedere betekenis van dat woord. Ze heeft een eigen idioom, is zelf aangenaam aanwezig in haar teksten en hanteert daarbij toch vanzelfsprekend de vaktermen van natuurkunde en genetica. Haar beeldspraak is direct en, hoe origineel ook, alledaags. ‘Gelukkig is’, schrijft ze bijvoorbeeld, ‘een leven niet groter dan het blikveld van een oude kat die zich / oppervlakkig ademend steeds kleiner oprolt tot ze in zichzelf verdwijnt.’

Waarom heb ik deze poëzie vorig najaar over het hoofd gezien?

De ingehouden ontroerende cyclus over Svetlikova’s vader, ‘De gebruiker van dit lichaam’, is de bundel al waard. De dichter dwarrelt van betekenis naar betekenisloosheid en raakt in haar veelvoudig portret van de ‘werkelijkheid’ aan de zin van het zinloze. Maar dit etiket is prietpraat vergeleken bij de eenvoud en directheid van de formuleringen in Deze zachte witte kamer.

De jury van de Belgische Herman de Coninckprijs zag een krachtig talent en bekroonde het debuut van Runa Svetlikova. De jury van de C. Buddingh’-prijs 2015 zal niet anders doen, hoop ik.