Dit deel 2 van de beoogde trilogie Die verdomde Meisjesliefde gaat, in tegenstelling tot de numerieke volgorde, vooraf aan deel 1 Eenzaamheid. Meer precies: in dit deel wordt verhaald hoe, waar en wanneer Tony zijn pedofiele geaardheid ontdekt en hoe hij zich vervolgens constant heen en weer geslingerd voelt tussen afschuw, verlangen en zijn verantwoordelijkheid nemen. In deel 1 beroept Tony zich erop dat hij nooit dader is geworden. Dat klopt, maar in dit deel 2 vertoont hij wel degelijk ‘grensoverschrijdend gedrag’: in de jaren 70, vorige eeuw, werd er door de samenleving, in het kielzog van de Seksuele Revolutie, milder over pedofiele gevoelens geoordeeld dan anno 2023. Juist in die jaren start Tony zijn loopbaan als onderwijzer en bespeurt hij in zichzelf, tot zijn ontsteltenis, erotische verlangens richting sommige meisjes in zijn klas. Ook zijn dan kinderseksboekjes vrijelijk verkrijgbaar in seksshops. Tony koopt er wel eens een. En dat is niet zijn enige misstap. Echter: hoeveel van dergelijke misstappen zijn er nodig om uit te komen bij misbruik? Met andere woorden: wanneer is men echt een ‘dáder’? Een duidelijk antwoord is lastig te geven en daarom wordt iedereen alleen al met zulke gevoelens voor de zekerheid maar meteen in de hoek van daders gezet. Tony ervaart dit als onrecht, vooral als hij ook nog eens te maken krijgt met ontslag, niet omdat hij iets misdaan heeft, maar omdat sommigen bang zijn dat hij dat gáát doen. Maar het hoofdthema van dit deel is Tony’s worsteling met de omstandigheid, dat hij vader wordt van twee dochters. Want hoe combineer je verantwoord vaderschap met meisjesliefde? Ga je dan je eigen dochters begeren en lastig vallen? Maar, veel heftiger: wat ervaren dochters van 13 resp. 14 jaar als hun vader, ook nog ten tijde van de echtscheiding, hun zijn ‘foute’ voorkeur opbiecht?