Zuid-Korea heeft het laagste geboortecijfer ter wereld. Ook dit jaar bungelt het onderaan de ranglijsten, met 0,75 kinderen per vrouw. Als dat zo doorgaat zal de Zuid-Koreaan in het jaar 2750 uitgestorven zijn. Of, zoals emeritus professor Joan Williams (specialisatie: ras, gender en klasse) het beschrijft in een filmpje dat een paar jaar geleden viral ging: ‘South Korea is so screwed, wow!’

Dat kan je wel zeggen, maar de zes vrouwen in Hello Baby, de derde roman van de Zuid-Koreaanse schrijver Kim Eui-kyung, doen in ieder geval hard hun best om het tij te keren. De vrouwen ontmoeten elkaar in de Baby Angel vruchtbaarheidskliniek in Seoul, waar ze allemaal een ivf-traject ondergaan; Hello Baby is de naam van de appgroep die ze beginnen en waarin ze elkaar op de hoogte houden van eicelpuncties, hormoonprikken, operaties om vleesbomen uit baarmoeders te verwijderen, embryo-‘transfers’, echo’s, miskramen. Twee jaar lang hebben ze dagelijks contact, steunen ze elkaar en monteren ze elkaar op na weer een mislukte poging om zwanger te worden, totdat een van hen, de 45-jarige Kim Jeong-Hyo, het na veertien jaar proberen en 27 miskramen opgeeft. Ze verdwijnt uit de groep en de andere vrouwen horen niks meer van haar, tot ze een jaar later weer opduikt – mét een baby. Waar komt dit kind opeens vandaan? Is het Kim Jeong-Hyo na al die jaren toch gelukt om op natuurlijke wijze zwanger te worden? Is er iets anders aan de hand?

Er is veel aan te merken op Hello Baby. De plot is onbenullig, ongeloofwaardig en voorspelbaar en dient vooral als kapstok om verhalen over de zes vrouwen aan op te hangen, en als aanleiding om over onvruchtbaarheid te schrijven. De achtergrondgeschiedenissen van de vrouwen zijn warrig en langdradig en hebben een veel te hoog ‘en toen en toen en toen’-gehalte. Ondanks een poging om de vrouwen wat karakteristieke kenmerken te geven – de een is agent, de een ander freelancejournalist, weer een ander is advocaat – zijn ze nauwelijks van elkaar te onderscheiden, onder andere omdat ze allemaal in dezelfde stijve platgetrapte taal denken en praten (bijna iedereen in dit boek is ten minste een keer ‘met stomheid geslagen’). Het proza hangt van de clichés aan elkaar – ik geloof dat ik nog nooit een roman heb gelezen waarin zo veelvuldig met open mond en met wijd open ogen naar dingen werd gestaard. Kortom, voor de stijl hoef je Hello Baby niet te lezen.

Vrouwonvriendelijke cultuur

En toch is het de moeite waard om je door het taaie proza heen te worstelen. In de eerste plaats om het boeiende inkijkje dat de roman biedt in de extreem conservatieve en vrouwonvriendelijke cultuur waarin de hoofdpersonen zich staande moeten houden. De druk op de vrouwen om, aan de ene kant, meer dan fulltime te werken, geen zwangerschapsverlof op te nemen, altijd maar door te bikkelen – midden in de nacht zitten meerdere vrouwen in de kliniek nog door te typen op hun laptops bijvoorbeeld, ongeacht de pijnlijke ingrepen die ze net hebben ondergaan – en aan de andere kant om de schoonfamilie zo snel mogelijk van nageslacht te voorzien, is onvoorstelbaar. Geen wonder dat vrouwen in Zuid-Korea geen kinderen willen krijgen.

Maar vooral is het fascinerend om eens een blik in de wereld van zo’n vruchtbaarheidskliniek te kunnen werpen. Wat een martelgang is een ivf-traject. Er wordt in de vrouwen geprikt, gepord, gesneden, hun baarmoeders worden leeg geschraapt, ze worden volgespoten met hormonen en de meesten zullen ondanks al dat lijden nooit een baby in hun armen houden. Hun mannen, ondertussen, hebben nergens last van en doen geen enkele moeite om hun vrouw te begrijpen, laat staan dat ze proberen hun leed te verlichten.

Over al deze dingen kun je waarschijnlijk ook lezen op de honderden zwangerschapsfora die de wereld rijk is, maar voor wie zijn lectuur liever in de boekhandel haalt is er nu Hello Baby.