We hebben elkaar nodig. Om te overleven en om gezien te worden. Om graag gezien te worden. Het is al doende dat we met elkaar verbonden raken. Op trouwfeesten en op straat, in de klas op de trein en de dansvloer. Terwijl we koffie drinken, roddelen, eten, spelen, feesten, winkelen of vergaderen, creëren we onszelf en elkaar, wat er was, is en zal zijn tussen ons. En we klagen en maken er films, poëzie en boeken over. Zo weten we wanneer een handdruk te geven en wanneer een kus. En hoe te verleiden, ruzie te maken, aan politiek te doen of op oudercontact te gaan. Niet iedereen kan zomaar aan elk verhaal deelnemen, maar we hebben wel zeggingskracht: we zeggen nee, brengen nuance en nieuwigheid. We ontroeren en krijgen elkaar op de kast. We zijn een intrigerende soort en vooral: we leven op een heel bijzondere manier samen.