De afgronden [schetst] een hartverscheurende kaart van de schrijnende weg naar de vrijheid.’ – Irene Vallejo, auteur van Papyrus. Een geschiedenis van de wereld in boeken. Claudia woont met haar ouders in een flat die bijna dicht groeit van de vele planten, planten die zich naar haar lijken uit te strekken om haar aan te raken. Er is in het gezin sprake van een onderhuidse crisis en er is maar heel weinig nodig om die te laten exploderen. Iedereen beleeft een breekpunt in zijn jeugd, en Claudia vertelt met de scherpe blik van toen ze een kind was over de gebeurtenissen die de kieren van de normaliteit verwijdden, waardoor de ergste angsten binnenslopen, angsten waar amper verweer voor bestaat en die ons naar de rand van de afgrond duwen. De afgronden is een schrijnend verhaal waarin een dochter de onthullingen van haar moeder en de stiltes van haar vader overneemt om er haar eigen wereld mee te creëren. Een roman over het einde van de kindertijd en haar spoken. Hoe kan ik samenvatten wat me fascineerde aan Pilar Quintana? De brutale lyriek. Haarweg tegen de verwachting in. Die vlijmscherpe, poëtische en allerminst zelfgenoegzame spanning.’ – Sara Mesa, auteur van Litteken en Een liefde