Wat deed ze op de dag van de moord? Tabitha Hardy vraagt het zich in de gevangenis steeds opnieuw af. Ze is beschuldigd van moord op haar buurman. Alles wijst erop dat zij hem de keel heeft doorgesneden. Hardy kan zich niet voorstellen tot zo’n gruweldaad in staat te zijn. Maar door een depressie kan ze zich de dag van haar arrestatie nauwelijks herinneren. Als ze in haar cel haar ogen dichtknijpt en terugdenkt, hoort ze steeds in de verte iemand schreeuwen. En ze heeft allerlei visioenen: ‘Wilde hyacinten, dacht ze. Zwaluwen. Roze kweebloesem; ontluikende frisse groene blaadjes. De donkere zee die binnenrolt en zeewier in sissende hoopjes op het kiezelstrand achterlaat. Een maan. Sterren. Daarbuiten.’

In hechtenis is het 24ste boek van Nicci French, het pseudoniem van het Britse echtpaar Nicci Gerrard (1958) en Sean French (1959). De psychologische thrillers van de twee belanden niet zelden op de eerste plaats van de Nederlandse Bestseller Top 60 – ook deze week weer.

Niet zo verwonderlijk. De romans zijn intelligent, voortreffelijke geschreven, spannend en, last but not least, de hoofdpersoon is vaak een jonge, kwetsbare en koppige vrouw – personages waar lezeressen (de belangrijkste doelgroep van thrillers) zich mee kunnen identificeren.

Onschuld

Tabitha Hardy is ook zo’n onafhankelijke vrouw. Als ze merkt dat haar advocaat twijfelt aan haar onschuld, besluit ze, niet gehinderd door enige juridische kennis, zelf haar verdediging op zich te nemen.

In hechtenis is een ouderwets whodunit, waarbij alle betrokkenen, op Tabitha Hardy na, ervan uitgaan dat zij de moordenaar is. Ze woont in een gehucht aan zee, aan een doodlopende weg. Op de beelden van een beveiligingscamera is te zien dat niemand anders dan zij de moord in de schoenen geschoven kan worden.

Ter voorbereiding op haar verdediging nodigt Hardy in de gevangenis de dominee, de dokter en nog enkele dorpsbewoners uit. In die reeks van gesprekken – het boek is voor een belangrijk deel in dialoogvorm geschreven – wordt het Hardy duidelijk dat de vermoorde buurman heel wat vijanden had en dat zij, vanwege haar humeurige en ook wat zonderlinge gedrag voor gek werd versleten.

De rechtszaak maakt In hechtenis ook tot een geestige vertelling, omdat Hardy de juridische regels met voeten treedt en het voortdurend met de rechter aan de stok krijgt. Naast de verrassende plot zorgen ook de vele rake korte zinnetjes dat dit wéér een goed gelukt Nicci French-avontuur is. ‘Zo ben ik niet’, zegt een man tegen Hardy. Die antwoordt: ‘Niemand is zo, tot hij het wel is.’