Met de moord op advocaat Derk Wiersum in september 2019 verloor dichter Lucas Hirsch zijn boezemvriend, terwijl zo ongeveer de rest van Nederland er een Bekende Nederlander bij kreeg. Een dode Bekende Nederlander, maar toch, opeens wist iedereen dat Derk Wiersum had bestaan. En zoals dat dan nu eenmaal gaat in een moderne maatschappij, vanaf dat moment vond men ook van alles van hem. Omdat die stemmen de media bereikten, omdat er profielen van Wiersum in de kranten verschenen, ontkwam Hirsch niet aan de indruk dat Wiersum hem langzaam maar zeker door de vingers aan het glippen was. Nu was zijn vriend al dood, werd hij ook nog volgepropt met nietszeggende woorden.

Je zou het nu net verschenen Shotgun Wedding kunnen zien als een persoonlijk in memoriam, een portret dat Hirsch niet opbouwde uit labels als ‘held van het vrije woord’ of iets dergelijks, maar uit eigen observaties en herinneringen, vrijwel allemaal afkomstig uit de informele sfeer. Hirsch heeft Wiersum met het boek willen terugwinnen, zou je kunnen zeggen, uit het publieke domein. Dat kun je al aan de foto’s op de voor- en achterkant van het boek zien, met twee schaterlachende pubers (wie weet zo high als een Vlaamse papegaai), die zich voor de gelegenheid in zo’n fotohokje hebben gewurmd dat je vroeger veel in winkelcentra tegenkwam. De kiekjes maken van Wiersum, die een baseballcap draagt van de destijds zeer succesvolle Toronto Blue Jays, al meteen een heel ander mens.

Boefjes waren het vroeger, Hirsch en Wiersum. Uit het keurige Gooi weliswaar, maar toch, boefjes. Blowen, drinken, slim zijn, maar school er een beetje bij doen. Wiersum was zelfs zo’n lastig portret dat hij meermalen van school werd verwijderd. Aan de intensieve omgang kwam even een eind toen Wiersum in Groningen ging studeren en Hirsch naar Amsterdam vertrok. In een prachtige scène botsen de twee, het zal ergens halverwege de nog gsm-luwe jaren negentig zijn geweest, op elkaar tijdens een sjor-, duw- en trekduel tussen twee studentenverenigingen uit beide steden; Hirsch zit in de ene groep, Wiersum in de ander. ‘Hee, maatje!’, schreeuwen ze als ze elkaar in de mêlee ontdekken.

Wat er altijd was, dat was de literatuur. Hirsch ging het als dichter (en occasioneel prozaïst) echt bedrijven, maar Wiersum was al vanaf kindsbeen niet bij te benen als lezer, tussen alle rechtszaken door schrijvers en piepjonge dichters tippend uit de meest onvoorstelbare landen. De toon in Shotgun Wedding is intens en delvend, bijna alsof Hirsch zichzelf maar één kans gunde om het over Wiersum te hebben. Meestal werkt dat, ook omdat je er van overtuigd raakt dat die twee echt twee handen op één buik waren, ook in nuchtere toestand. Toen bleek dat ze allebei met een vrouw naar bed waren geweest die kort ervoor nog het liefje van de ander was, kon de vriendschap blijven voortbestaan.

Soms is Hirsch wat al te gul met de pen in de weer en rept hij bijvoorbeeld over de ‘duizend meter sneeuw op mijn hart’ om het verlies te beschrijven. Aan de andere kant: wat voor vriend zou je zijn als je jezelf al zo snel weer helemaal onder controle hebt?