Quentin Tarantino's roman Once Upon a Time in Hollywood is geiler en minder gewelddadig dan de film

Quentin Tarantino Meestal verfilmen ze een boek, maar het kan ook andersom. Quentin Tarantino, regisseur van films als Pulp Fiction en Inglourious Basterds, zegt al vanaf zijn jeugd liefhebber te zijn van de zogenaamde novelization.

Meestal verfilmen ze een boek, maar het kan ook andersom. Quentin Tarantino, regisseur van films als Pulp Fiction en Inglourious Basterds, zegt al vanaf zijn jeugd liefhebber te zijn van de zogenaamde novelization, het op papier voortborduren op wat eerder al op een scherm te zien was.

Zijn debuut als romancier entte hij dan ook op het door hemzelf geregisseerde Once Upon a Time in Hollywood, het voor tien Oscars genomineerde werk met onder anderen Brad Pitt en Leonardo DiCaprio over het Hollywood van de late jaren zestig en de dreiging van een Charles Manson-achtige sekte. In het vocabulaire van de cinema is het volgens mij een hang-out-film met een topping van horror, wat erop neerkomt dat er eerst heel veel gepraat wordt en er ten langen leste iemand met een vlammenwerper tot as wordt gereduceerd.

Morrelen aan chronologie
Once Upon a Time in Hollywood-de roman is de film in een ruimer jasje. Dat had ook niet anders gekund, want wie een roman aflevert van bijna 450 bladzijden heeft veel meer verteltijd tot zijn beschikking gehad dan bij een film van (toch ook al) 2 uur en 40 minuten.

Zo gaf Tarantino Lancer, de westernserie waarin de in versukkeling geraakte acteur Rick Dalton speelt, meer ruimte en kom je meer aan de weet over de oorlogsachtergrond en de preoccupaties (hierover later meer) van Cliff Booth, de stuntman die in je hoofd maar niets of niemand anders wil worden dan Brad Pitt. Ook morrelde Tarantino aan de chronologie van de vertelling: waar de film min of meer eindigt met de walgelijke, tot wegkijken nodende confrontatie tussen Booth en leden van de moorddadige sekte, waarin een vechthond het gezicht van een sektelid aan stukken scheurt; daar komt dat incident in het boek al halverwege en dan ook nog enigszins nonchalant aan bod.

Ook in een boek bestaat Tarantino’s universum uit celluloid. Wat je acteurs wel hoort zeggen, dat hij maar obscure tv- en filmtitels en acteurs uit de oude doos over ze uit blijft strooien, dat valt nu de lezer ten deel. Dat al die namen ertoe doen en totaal onterecht in de vergetelheid geraakt zijn moet je maar van hem aannemen, want veel te vaak krijg je er geen enkel duidend of enthousiasmerend verhaal bij, laat staan een argument. Tarantino komt erg in zichzelf gekeerd over en zijn tomeloze geciteer laat je op den duur, om een term uit het boek te gebruiken, ‘Siberisch’. De enkele keer dat Tarantino wél rekening lijkt te houden met de eventuele belangstelling van zijn lezers, bijvoorbeeld als Vilgot Sjömans film I Am Curious (Yellow) iets uitgebreider de revue passeert, is het meteen iets beter. En als een sektelid ’s nachts een huis insluipt zit je op het puntje van je stoel.

Tarantino staat bekend als een choquerende regisseur, een reputatie die alleen maar gebaseerd kan zijn op het vele geweld, want er zit opvallend weinig seks in zijn films. In het boek is dat anders. Doordat we een personage als Cliff nu ook denkend (nou ja) meemaken, gaat het aan de lopende band door met de stompzinnige geile praat. Wel – en dat siert hem – laat Tarantino zijn held tot inkeer komen als hij op het punt staat zich aan een minderjarige te vergrijpen.

20-08-2021 Sebastiaan Kort